இயற்கை வர்ணனை

இளமையில் அடியேன் சென்னை, மயிலையில் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் வாசம் செய்து வந்தேன். அநேகமாக தினமும் கடற்கரைக்கு நடந்து செல்வது வழக்கம். அப்போது இயற்கை எழிலை கண்ணாரக் கண்டு அனுபவித்திருக்கிறேன். இளம் வயது துடிப்பில் சிறு சிறு கவிதைகளை வடிப்பது வழக்கமாக் இருந்தது. அவற்றை இப்போது மீண்டும் கண்ணுற வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. அவற்றை ஒரு சிறுவனுடைய படைப்பு என்பதை மனத்தில் கொண்டு படியுங்கள். தவறுகளை மன்னித்து மறந்து விடுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன். இவற்றில் சிறுவர் பத்திரிகையான “கண்ணன்” வெளியிட்டதும் அடங்கும். அப்போது, ‘பத்மம்’ என்னும் புனைப்பெயரைக் கொண்டிருந்தேன்.
அன்புடன்
அன்பில் எஸ். ஸ்ரீனிவாஸன்
வர்ணனைக் கவிதைகளில் முதல் தொகுப்பு இதோ:

காலை

தாமரைப் புட்கள் தொழுதிட ஞாயிறு
பாமலர் ஆரம் ‘நா’மகள் சூட்ட
நீள்வரை சூழ்ந்த நள்ளிருள் ஏக
கணங்கணம் சிறிதாய்க் கட்டொளி பிரிய
மணம்தனைப் பரப்பும் மன்னியக் காற்றுடன்
பொதியம் தன்னில் பொழியும் நாற்றம்
கதியெனக் கலந்து சுதியுடன் கூடித்
தென்றல் எனவே சிறுகால் மிதக்க
குன்றிடாத் திரைகள் தோன்றிடும் கடலில்
செவ்வொளி யுடனே சேர்ந்திடும் நீல
வெவ்வொளி யில்லா நல்லொளி தண்மை
அளித்திட எழுவான்; களித்திடும் வானகம்
இருப்பதை அறியும் இவ்வுல கவனது
தருமொளி காணும் தருணம் பிறகே!
எழிலும் இயலும் தழுவிக் கொள்ளும்
காட்சியைக் காணக் காணுமோ ஆயிரம்
மாட்சிமை கூரிய மாவெழிற் கண்கள்?
----

வானக் குடும்பம்

செம்மை படர்ந்தது, சீர்விண் ணென்னும்
நம்மை மயக்கும் நங்கை முகமதில்
இறைவன் *கதிரெனும் இதழ்குவித் தவள்தன்
குறைவிலா எழிலுடைக் கன்னத் திலொரு
அமுதுறை அழகு அதர பானம்
தமதன்(பு) அளிப்பாய்த் தந்திட் டதுமே!
இரவின் கொடுமையின் இறுதியாய்ப் பனித்துளிக்
கண்ணீர் வானம் மண்ணிலே சிந்த
ஆதவன் அரவணைப்பில் ஆவியாய் மறையும்!
நாளே இரவு! நாளெலாம் கூடல்!
இன்பமே ஒளிக்கதிர்! இனிய மக்கள்
தண்மை அளிக்கும் மென்னிள முகில்கள்!
(3-ம் அடி: *கதிர் – கதிரவன்)
---

நிலவு

நீலத்திரைச் சேலையிலோர்
நித்திலம்போல் இன்பமவிழ்த்
தோலமிடும் கடற்புனலில்
ஓடமென மிதக்கின்றாய்!
கோலமெல்லாம் உன்னிடத்து
கூடித்திரண் டெழிற்கோளம்
ஞாலத்திற் கொளியூட்டென்
நெஞ்சத்துநீ தவழ்கின்றாய்!
---
மழை

கடலிலே பிறந்து காற்றிலே மிதந்து
உடலினைப் பஞ்சாய் உருவெனக் கொள்வேன்!
உலகினில் திரிந்து உயர்ந்திடும் மலைக்கும்
தொலைவிலே நின்று தொங்குவேன் விண்ணில்!
கண்ணனின் நிறம்போல் கறுத்திட மேகமாய்
விண்ணிலே ஓரமாய் வளைந்துநான் இருப்பேன்!
கடகட எனநான் கனைத்தே மின்னி,
மடமட எனவே மாரி பொழிவேன்!
தெருவினில் ஓடையாய்த் தேங்கிடும் பொழுது
சிறுவர்கள் கப்பலைச் செய்திடச் சுமப்பேன்!
கதிரவன் சூட்டினைக் களிப்புடன் தடுத்து
மதிதரும் குளிர்ச்சியை மிகமிகத் தருவேன்!
ஆறெலாம் உலகிலே அடைவது கடலினை;
மாறுதல் அடைந்துநான் மறுபடி வருவேன்!
(‘கண்ணன்’ மாத இதழில் வெளியிடப்பட்டது)
---

(தொடரும்)
ஜூலை 4, 2009